Ontzettend veel zin hadden wij om Abel voor de eerste keer kennis te laten maken met de sprookjes wereld van dit betoverende park maar mijn hemel wat gaat daar een voorbereiding aan vooraf!
Controlfreak die ik ben, ben ik wel drie keer nagegaan wat we allemaal mee moesten nemen. Na de spulletjes uitgestald op tafel te hebben staan ben ik ze nog een keer langs gegaan om te kijken of ik toch iets thuis kon laten. Toen kwam de volgende stap; waar ga ik al deze spullen indoen? Het moet wel zo comfortabel mogelijk zijn. Ik had nog op de site van de Efteling gekeken of het mogelijk was om een bolderkar of iets dergelijks te huren maar ze hadden alleen van die trekstoeltjes... Bovendien was het geen ideaal idee om allebei de handen vol te hebben aan een kinderwagen dan wel bolderkar want Abel wilde vast op onderzoek uit. Maar wat te doen als hij wilde gaan slapen? Toch maar de buggy meenemen.
Met een auto volgepropt alsof we drie weken zouden gaan kamperen, kwamen we aan bij de Efteling. Nu alles uitladen. Met de grote tas voorop de wagen gebonden en een overvolle luiertas onder de kinderwagen heb ik het voor elkaar gekregen dat zowel Kees als ik rugzak vrij door het park konden gaan. Heerlijk!
Op de parkeerplaats stonden we nog even te twijfelen over die buggy. Wel of niet meenemen? We kozen voor het laatste omdat we niet verwachtten dat Abel lekker zou gaan slapen met al die indrukken. Helemaal mis! Nadat Abel tweemaal achter elkaar in de droomvlucht had gezeten besloot hij dat het zelf tijd was voor een droomvlucht. Oke, buggy halen, Abel erin, tien minuten wandelen en meneer was vertrokken.
Vince vond het inmiddels tijd om te ontwaken en we hebben heerlijk gespeeld op het meegebrachte picknickkleed. Daarna vond hij het prettig om even dichtbij mama te zijn dus heb ik hem een tijdje in de draagdoek gedragen.
Daar liepen we dan. Een gezin van vier; papa die een buggy duwt met een slapende peuter en mama met een baby in de draagdoek die een lege kinderwagen mét Kid-sit duwt. We leken wel een nomaden familie.
Aan het einde van de dag was er niks overgebleven van mijn georganiseerde inpakwoede. Beide tassen puilden nu uit van de spullen terwijl aan het begin van de dag alles er toch echt netjes inpaste.
Achteraf gezien was het een fantastische dag, zo idioot perfect dat je gelijk weer terug wilt gaan maar niet gauw diezelfde ervaring zult meemaken; beide jongens helemaal in hun humeur, heerlijk weertje en een rustige dag in het park.
De voorbereidingen en hersenspinsels die eraan voorafgingen hebben zeker bijgedragen aan het goede slagen van deze dag. Ik had alles bij me; van picknickkleed tot draagdoek. Ook de beslissing om de buggy toch mee te nemen, maar wel in de auto te laten staan totdat we hem nodig hadden, was een verstandige. We hebben uren heerlijk rondgelopen in het sprookjesbos met maar één kinderwagen en toen hij dan toch nodig was kon Kees hem even uit de auto halen en kon Abel lekker slapen waarna we er weer fris tegenaan konden. Tot 18.30 uur hebben we van de Efteling mogen genieten en dat op een zomerse dag in maart.
Binnenkort het laatste deel over 'Op pad met jonge kinderen' na een evaluatie met de onderzoekers en andere ouders.