Afgelopen maand trok judoka Henk Grol met een open brief in de Telegraaf aan de bel over de financiële behandeling van Nederland jegens topsporters.
Slechts voor een handjevol topsporters is er een soort vangnet geregeld waardoor de overbrugging van topsportcarrière naar een tweede carrière (financieel) zorgeloos kan verlopen.
Uiteraard is dit ook onderwerp van gesprek bij ons aan de keukentafel. Kees is dit jaar 30 geworden en speelt nu al ruim 12 jaar in de hoogste competitie in Nederland. Destijds heeft hij ervoor gekozen om 100% voor het basketbal te gaan waardoor zijn vervolgstudie op een zijspoor is gekomen. Alhoewel ik het volste vertrouwen heb dat hij na zijn sportcarrière echt wel ergens aan de slag kan, vind ik het pure discriminatie dat het voor sommige topsporters wel is geregeld en voor anderen niet. Zo mogen prof voetballers in Nederland een deel van hun bruto salaris inleggen in een persoonlijk fonds, waarover zij geen belasting of sociale premies verschuldigd zijn (www.cfk.nl). Wat een fantastische regeling!
Er gaat in het Nederlands basketbal zoveel talent verloren. Het is gewoonweg geen optie voor velen om 100% voor hun sport te gaan omdat de tijdsinvestering niet opweegt tegen het salaris. De keuze is dan snel gemaakt om een slaaf van de maatschappij te worden in plaats van je talenten en krachten te mogen uiten en ontwikkelen voor de sport waar je in uitblinkt.
Stel je voor dat de hockeyers, judoka's, zwemmers, handballers, basketballers en noem het maar op, allemaal stoppen met hun enorme tijdsinvestering in de sport en kiezen voor enkel een maatschappelijke loopbaan. Niet alleen gaat daarmee ontzettend veel talent verloren ook de hele context van supportersverenigingen, hobby, amusement en vrijwilligers zou niet meer bestaan.
Genieten wij niet met zijn allen van sport? Moeten we talenten niet juist toejuichen zich te ontwikkelen ongeacht welke sport het is? Ik vind van wel! Sport maakt het leven kleurrijk, het verbindt, het verbroedert; laten we dit aanmoedigen!
