Ik ben altijd benieuwd hoe de voetbalvrouwen zo'n toernooi ervaren. Ik ben zelf een vrouw van een sporter die meerdere malen voor het nationaal team is uitgekomen. Ik heb hem altijd aangemoedigd mee te doen en zat trots in het publiek als er thuiswedstrijden gespeeld werden. Er is echter ook een keerzijde. Het is een intensieve periode waarin in korte tijd hard wordt getraind, een oefenprogramma wordt gespeeld waarna de officiële wedstrijden de druk opvoeren. Voor vrouwlief betekent dat weinig tijd met je man en als hij er dan is, dan is hij uitgeteld.
Voetballers moeten net als basketballers na hun clubseizoen nog eens flink aan de bak. Het is uiteraard de ultieme kick dat je deel gaat uitmaken van een van 's werelds grootste sportevenementen en de financiële vergoeding zal, afgezien van de multimiljonairs, voor de spelers een leuke bijkomstigheid zijn.
De dames van het voetbal zullen zo'n periode net even anders ervaren dan ik. Natuurlijk mogen ze met het gezin naar Brazilië komen en verblijven in een luxe hotel. Ik mag mijn man brengen en ophalen van en naar het vliegveld. En uiteraard krijgen de voetbalvrouwen een fantastische plek in het stadion. Ik ook in de sporthal want het gros van de nederlanders weet niet eens dat er een nationaal basketbal team is, plek zat voor mij! Ondanks deze verschillen zullen er ook tal van overeenkomsten zijn. Ook de voetbalvrouwen moeten zichzelf in deze weken wegcijferen. Op een tweede plek zetten. Want ook zij willen niets liever dan dat het elftal wereldkampioen wordt. Hun mannen die onder het toeziend oog van miljoenen kijkers een topprestatie moeten leveren. Pfff over druk gesproken....
De beelden van de huilende zoon van Arjen Robben grepen mij aan. Sport doet wat met je. En als het dan je vader is die staat te buffelen op dat veld dan doet het nog net even wat meer met je.
Dus ik vraag mezelf af, zouden de oranjemannen, vrouwen en kinderen, toch niet, stiekem, een heel klein beetje blij zijn dat het is afgelopen?
