Er stond een afspraak gepland voor beide jongens. Een APKtje zonder inentingen gelukkig. Na een korte wachttijd waren we aan de beurt.
Ik nam plaats met Vince op mijn schoot. Doordat die plek al was ingenomen wurmde Abel zich veilig naast me op dezelfde stoel. Het was wat krap maar het ging net. En toen begon het. "Jij kan zelf op stoel zitten?" Vroeg de, ik denk van oorsprong Indiase arts aan Abel. Abel keek mij vragend aan en ik antwoordde dat hij het fijn vindt om dichtbij me te zitten.
Vince was als eerste aan de beurt. Na het bekijken van de groeicurves en wat gekeuvel over voeding werd hij 'goedgekeurd'. De arts richtte haar blik op Abel, pakte een doosje met houten blokken en zei: "Abi, jij toren bouwen." Wederom keek Abel mij vragend aan. Nadat ik haar naamverspreking corrigeerde probeerde ze het nogmaals. "Abi, kijk hier deze blokken, jij toren bouwen?" Nu zaten Abel en ik haar samen verdwaasd aan te kijken. Heeft ze net niet gehoord dat hij Abel heet en geen Abi? Er kwam dus geen respons van mijn oudste zoon waarna de arts zich naar mij wendde. "Kan hij toren bouwen?" vroeg ze aan mij "Ja dat kan hij" antwoordde ik, waarna het stil bleef en de arts Abel bestudeerde. Frustratie kwam bij mij bovendrijven. Gelooft ze me nu niet? Moet ik dit gaan bewijzen?
De stilte werd verbroken. "Oke" zei ze. "Abel jij voetbal?" ze rolde een bal over de tafel naar abel toe. Abel keek naar de bal die over de rand van de tafel rolde, drie maal op de grond stuiterde en tegen de muur tot stilstand kwam. Abel fluisterde in mijn oor: "mama basseballen". "Wat zeg jij?" Vroeg de arts. Ik zei "hij vindt basketballen heel leuk. Dat komt omdat zijn vader dat veel doet." "Nee" zei ze toen "dit is voetbal." Met stomheid geslagen zat ik daar dan met mijn naakte baby op schoot en een halfnaakte peuter tegen me aangeplakt op het vreemdste consult ever!
Vervolgens probeerde ze hem nog aan het praten te krijgen maar Abel was inmiddels zo ongemakkelijk dat hij zich zo'n beetje achter mijn rug verscholen had. Met deze manier van omgaan ging ze niks bereiken, dit had ze nu zelf ook wel door. Ze stond op, liep om de tafel naar ons toe en kondigde aan dat ze nu even naar zijn hart zou gaan luisteren. Ze deed haar stethoscoop in haar oren en reikte naar Abel om zijn hartje te luisteren. Abel sprong op en zette het op een brullen. Verbouwereerd en enigszins machteloos stond ik mijn huilende peuter gerust te stellen. Ik sloeg een arm om hem heen om hem te troosten terwijl ik in mijn andere arm een inmiddels gillende Vince had die aangestoken werd door de emotie van zijn grote broer.
De arts vertelde me dat alles in orde was en ik vroeg me af of ze ook maar iets had kunnen horen door haar stethoscoop met al dat gebrul. Er werden handen geschud, een nieuwe afspraak werd gepland, er werd aangekleed en totaal in gedachten verzonken van wat we nu zojuist hadden meegemaakt, nam ik plaats achter het stuur waarna de 'aha-erlebnis' zich aankondigde.... Het Consternatiebureau.
Vince was als eerste aan de beurt. Na het bekijken van de groeicurves en wat gekeuvel over voeding werd hij 'goedgekeurd'. De arts richtte haar blik op Abel, pakte een doosje met houten blokken en zei: "Abi, jij toren bouwen." Wederom keek Abel mij vragend aan. Nadat ik haar naamverspreking corrigeerde probeerde ze het nogmaals. "Abi, kijk hier deze blokken, jij toren bouwen?" Nu zaten Abel en ik haar samen verdwaasd aan te kijken. Heeft ze net niet gehoord dat hij Abel heet en geen Abi? Er kwam dus geen respons van mijn oudste zoon waarna de arts zich naar mij wendde. "Kan hij toren bouwen?" vroeg ze aan mij "Ja dat kan hij" antwoordde ik, waarna het stil bleef en de arts Abel bestudeerde. Frustratie kwam bij mij bovendrijven. Gelooft ze me nu niet? Moet ik dit gaan bewijzen?
De stilte werd verbroken. "Oke" zei ze. "Abel jij voetbal?" ze rolde een bal over de tafel naar abel toe. Abel keek naar de bal die over de rand van de tafel rolde, drie maal op de grond stuiterde en tegen de muur tot stilstand kwam. Abel fluisterde in mijn oor: "mama basseballen". "Wat zeg jij?" Vroeg de arts. Ik zei "hij vindt basketballen heel leuk. Dat komt omdat zijn vader dat veel doet." "Nee" zei ze toen "dit is voetbal." Met stomheid geslagen zat ik daar dan met mijn naakte baby op schoot en een halfnaakte peuter tegen me aangeplakt op het vreemdste consult ever!
Vervolgens probeerde ze hem nog aan het praten te krijgen maar Abel was inmiddels zo ongemakkelijk dat hij zich zo'n beetje achter mijn rug verscholen had. Met deze manier van omgaan ging ze niks bereiken, dit had ze nu zelf ook wel door. Ze stond op, liep om de tafel naar ons toe en kondigde aan dat ze nu even naar zijn hart zou gaan luisteren. Ze deed haar stethoscoop in haar oren en reikte naar Abel om zijn hartje te luisteren. Abel sprong op en zette het op een brullen. Verbouwereerd en enigszins machteloos stond ik mijn huilende peuter gerust te stellen. Ik sloeg een arm om hem heen om hem te troosten terwijl ik in mijn andere arm een inmiddels gillende Vince had die aangestoken werd door de emotie van zijn grote broer.
De arts vertelde me dat alles in orde was en ik vroeg me af of ze ook maar iets had kunnen horen door haar stethoscoop met al dat gebrul. Er werden handen geschud, een nieuwe afspraak werd gepland, er werd aangekleed en totaal in gedachten verzonken van wat we nu zojuist hadden meegemaakt, nam ik plaats achter het stuur waarna de 'aha-erlebnis' zich aankondigde.... Het Consternatiebureau.