Met skype, viber, telefonie, sms, whatsapp, facebook en twitter is het een fluitje van een cent om in contact te staan met je omgeving. Maar is dat werkelijk zo?
Met een man die regelmatig op reis is maak ik gretig gebruik van deze sociale diensten maar sinds mijn tweede zoon op de wereld is blijken de vormen van communicatie niet toereikend. Het bomvolle schema van trainen, eten, meeting en wedstrijd spelen krijg ik altijd vooraf doorgestuurd zodat ik weet wanneer we elkaar even kunnen spreken. Dit bleek nu een hele opgave! De eerste optie van communicatie wordt gemist door de borstvoeding aan mijn jongste. Oke geen probleem; we kunnen elkaar nog spreken tussen 'lunch' en 'meeting'. Ook deze kans gaat verloren. Mijn oudste besluit juist op dat moment te ontwaken uit zijn middagslaapje en er eens goed voor te gaan zitten op de wc. Helaas... Nog één mogelijkheid te gaan: ná de wedstrijd, vóór hun eten anders wordt het te laat want we kampen ook nog met tijdsverschil. Mijn peuter ligt heerlijk in dromenland en mijn baby heeft zojuist de avondvoeding gedronken. Tijd voor mezelf? Nee, baby Vince besluit geen geluiden te dulden en heeft huidhonger. Samen in bed dan maar. Terwijl ik hem troost vliegt de tijd voorbij. 5 minuten worden een kwartier, een kwartier wordt een half uur en voordat ik het doorheb is ook deze gelegenheid aan mijn neus voorbij gegaan. Scheelkijkend van vermoeidheid app ik hem hoe de dag is verlopen, dat ik nu toch echt moet gaan slapen en dat ik hem morgen wel spreek.......hopelijk.