De Eurochallenge is van start gegaan. Met een nipte winst op het Italiaanse team Brindisi, inclusief een heerlijk schot van Kees, zitten we er weer middenin.
Nu zijn de mannen in Duitsland en ik ervaar een déjà vu. Vorig jaar schreef ik over dezelfde situatie. Nu is het zo anders en ook weer niet. Geen borstvoeding meer. Geen avondvoeding meer. Geen oudere broer die van slag is door de komst van een klein babytje. Vrijwel geen gebroken nachten meer. Eigenlijk loopt alles op rolletjes. Waar zit hem die déjà vu dan in?
Tijdgebrek. Met mijn twee wonderlijke jochies en het drukke schema van mijn man is het lastig om elkaar even te kunnen spreken. Zo kregen we gisteren pas zo laat de kans dat ik niet meer wakker kon blijven.
Mijn gedachten voeren terug naar die bijzondere tijd. Leuk vond ik het niet. Ik had de drie dagen alleen zijn met een twee weken oude baby, een jochie van 20 maanden en een lijf in de kreukels flink onderschat. Niet snel zal ik die trip vergeten.
Na een hele dag in de weer geweest te zijn had ik Abel dan eindelijk op bed gelegd. Al snel bedacht hij dat hij niet alleen wilde zijn en werd verdrietig. Vince zat middenin zijn cluster-uurtje dus die zat in de doek, dicht tegen me aan, het liefste met wat beweging. Abel weer uit bed gehaald en beneden op de bank gelegd met een dekentje. Daar viel hij in slaap. Na een half uur heen en weer gewandeld te hebben in de kamer sliep Vince ook. Daar zat ik dan, zwetend van vermoeidheid, met eindelijk een slapende baby en peuter op de bank, wetende dat Vince binnen het uur nog wakker zou worden voor zijn volgende voeding en Abel nog naar boven gebracht moest worden.
Nu weet ik wel beter en ben ik wat liever voor mezelf. Ik eet gezamenlijk met familie of maak een speelafspraak met een vriendin.
In deze tijden komt altijd de idealist in me naar boven. Waarom vormen we geen commune met gelijkgestemden? Kopen een mooi landgoed met van die grote klimbomen, waar de kinderen samen spelen, waar de moeders samen thee drinken, waar gezamenlijk gegeten wordt, waar…
Tringgggg tringgggg, mijn telefoon gaat, FaceTime, Kees belt, eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten