
Voor Abel begint het spektakel al thuis, daar worden alle basketballen zorgvuldig uitgezocht en legt hij zijn mooiste vast onder in de kinderwagen zodat mama hem niet vergeet mee te nemen. En dan wordt zijn geduld op de proef gesteld. Wachten totdat Vince en mama klaar zijn om te gaan. En afgelopen zondag duurde dit lang... Heel lang.......
Vince sliep in zijn bedje, iets dat overdag nog niet zo vaak voorkomt, dus er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om Vince mee te nemen naar de Maaspoort voordat hij rustig was ontwaakt. Ongeduldig rende Abel rond, van de tuin naar de salontafel, waar zijn druifjes stonden, naar de keuken waar de livestream van de wedstrijd aanstond. Zo nu en dan tegen mij zeggend: "Mama? Papa kijken! Abel ballen!" opdat ik het maar niet zou vergeten.
Toen was het zover. De babyfoon begon te kraken "Tince akker!" Ja Vince was wakker. Maar hij had zo lang geslapen dat het inmiddels tijd was voor zijn groentehap. Ik bedacht me al dat er bar weinig tijd over zou blijven om nog iets te kunnen zien van de wedstrijd maar ach dan kan hij nog even zelf op het veld spelen dat vindt hij eigenlijk het allerleukste.
Drie minuten voor het einde van de wedstrijd loop ik met de boys Akerboom een uitgelaten Maaspoort binnen. We staan dik voor en de mannen spelen een fantastische pot. Met nog twee minuten te spelen neem ik plaats op de tribune en genieten we nog even van het feestje. Het eindsignaal luidt. Nu is het Abel-tijd! Terwijl het team langs de boarding rent om Abel en vele andere fans te high-fiven komt de speaker met een mededeling; of iedereen het veld zo snel mogelijk wilt verlaten in verband met de aanvang van de volgende wedstrijd.
Arme Abel... Hij trok duidelijk aan het kortste eind vandaag. Maar Kees niet en zo'n vrolijke papa mee naar huis doet de teleurstelling snel vergeten.